Θεατρική παράσταση οικονομικής ενίσχυσης στον Γαβριήλ Α.

 

Το "Μεγάλο μας τσίρκο"

Το “Μεγάλο μας τσίρκο” του Ιάκωβου Καμπανέλλη παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1973 στο θέατρο Αθήναιον με τους Τζένη Καρέζη, Κώστα Καζάκο, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Τίμο Περλέγκα, Χρήστο Καλαβρούζο κ.α.
Τα τραγούδια έγραψαν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και ο Σταύρος Ξαρχάκος και τα ερμήνευσε ο Νίκος Ξυλούρης.
Τα σκηνικά επιμελήθηκε ο Ευγένιος Σπαθάρης και το έργο σκηνοθέτησε ο Κώστας Καζάκος.

Τα τραγούδια και ένα μεγάλο μέρος της παράστασης ηχογραφήθηκαν το Νοέμβρη του 1973.

 

Τα κωλόπαιδα της μπουρζουαζίας αποπατούν στο έργο του Μπρεχτ

Η προσέλευσή μας στο πολυτελές μέγαρο της «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση ήταν έτσι κι αλλιώς φορτωμένη με επιφυλακτικότητα. Οχι μόνο λόγω του χώρου, αλλά και επειδή μας είχε «βγάλει το μάτι» και η σχετική με την παράσταση αναφορά στην ιστοσελίδα του μαγαζιού: «Κατερίνα Ευαγγελάτου: “Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν” του Μπέρτολτ Μπρεχτ». Ασυνήθης για θεατρική παράσταση η αντιστροφή των συντελεστών στον τίτλο. Δεν πηγαίναμε να δούμε τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία της Ευαγγελάτου, αλλά κάτι που έφτιαξε η τελευταία με τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» του Μπρεχτ. Λεπτομέρειες θα πείτε, αλλά οι λεπτομέρειες έχουν τη σημασία τους κι αυτό φάνηκε αμέσως μόλις άνοιξε η βαριά αυλαία και άρχισε η παράσταση.

Ενας ηθοποιός παρίστανε έναν γελοίο κλόουν που υποτίθεται ότι ήταν ο Μπρεχτ! Μασώντας ένα μεγάλο πούρο έλεγε κάτι γερμανικές λέξεις και αμέσως υποτίθεται τις μετέφραζε στα ελληνικά. Λέμε «υποτίθεται ότι τις μετέφραζε», γιατί, όπως μας ενημέρωσε γερμανομαθής συντρόφισσα με την οποία παρακολουθούσαμε την παράσταση, δεν επρόκειτο για κάποιο γερμανικό κείμενο. Δεν επρόκειτο καν για γερμανικές λέξεις. Οι περισσότερες ήταν γερμανοφανείς κατασκευές, σαν τις ξένες γλώσσες που παριστάνουν ότι μιλούν διάφοροι κωμικοί ηθοποιοί σε επιθεωρησιακά νού-μερα! Επρόκειτο για κείμενο που έγραψε η Ευαγγελάτου, μέσω του οποίου ο Μπρεχτ αυτοσυστήνεται! Και τι λέει; Οτι εφηύρε την «αποστασιοποίηση», που κανένας δεν κατάλαβε τι ήταν. Ούτε αυτός ο ίδιος κατάλαβε!

Με τον ίδιο γελοίο κλόουν έκλεισε η παράσταση. Αντί ν’ ακούσουμε τον υπέροχο επίλογο, με τον οποίο ο Μπρεχτ στεφανώνει το συγκεκριμένο έργο του, καλώντας τους θεατές να ψάξουν να βρουν τη λύση, ακούσαμε (πάντα με γελοιογραφικό τρόπο, με το πούρο στο στόμα, με τα γερμανικά που δεν είναι γερμανικά κτλ.) μια συρραφή από στίχους του Μπρεχτ, που κατέληγαν στο συμπέρασμα «Δεν έχω λύση»!

Τι θα μπορούσε να είναι μια παράσταση που περικλείεται μέσα σε δυο ξένα κείμενα, μέσω των οποίων ο Μπρεχτ παρουσιάζεται σαν ένας γελοίος διασκεδαστής με αγνωστικιστικό υπόβαθρο; Μια γελοιοποίηση του Μπρεχτ και του συγκεκριμένου έργου, φυσικά. Γελοιοποίηση και της φόρμας (αφού κατά τη σκηνοθέτιδα με τον όρο «αποστασιοποίηση» ούτε ο Μπρεχτ ήξερε τι ήθελε να πει) και του ιδεολογικού-αισθητικού περιεχόμενου του έργου.

Η γελοιοποίηση της φόρμας έγινε με τρεις τρόπους. Πρώτο, γεμίζοντας την παράσταση με κάθε είδους «μοντερνιές» έτσι που και οι ίδιες οι «μοντερνιές» να καταντούν πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Δεύτερο, μετατρέποντας τους χαρακτήρες σε καρτούν. Τρίτο, βάζοντας τους ηθοποιούς να εκφωνούν και τις στοιχειώδεις σκηνικές οδηγίες που συνοδεύουν κάθε θεατρικό έργο. Σημειώνει ας πούμε ο συγγραφέας: Στρέφεται προς το κοινό. Στην παράσταση της Ευαγγελάτου δεν αρκούσε ο ηθοποιός να στραφεί προς το κοινό. Πριν το κάνει, έλεγε: «Στρέφεται προς το κοινό». Τι ήθελε να πει η σκηνοθέτις; Να επιβεβαιώσει την άποψή της ότι η «αποστασιοποιητική» μέθοδος του Μπρεχτ είναι μια μπούρδα! Οτι «αποστασιοποίηση» σημαίνει να μας λέει ο ηθοποιός και τις σκηνικές οδηγίες, τις οποίες βέβαια πρέπει να εκτελεί με το σώμα του. Ολ’ αυτά διανθισμένα μ’ ένα σωρό ετερόκλιτα στοιχεία (από χορευτικές επιδείξεις της πρωταγωνίστριας μέχρι και λίγο γυμνό, που είναι γενικά της μοδός), παρέπεμπαν σε b-musical του Μπροντγουέι παρά σε μπρεχτική παράσταση. Και θα κατέληγε σίγουρα σε τριτοκλασάτο μιούζικαλ το όλο πράγμα, αν δεν το έσωνε η λιτή και εύρυθμη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, ο οποίος κλήθηκε να καλύψει το κενό, μετά την απόρριψη από τη σκηνοθέτιδα της πρωτότυπης μουσικής του Πάουλ Ντεσάου. Διότι με τη μουσική του Ντεσάου η Ευαγγελάτου δε θα μπορούσε να διαπράξει τα όσα διέπραξε. Δυο κομμουνιστές (Μπρεχτ και Ντεσάου) παραέπεφταν πολλοί για το… ευαίσθητο στομάχι της. Αποπέμποντας τον ένα και κατακρεουργώντας (μέχρι γελοιοποίησης) τον άλλο, μπόρεσε να προσφέρει ένα εύπεπτο θέαμα στο αστικό κοινό, το οποίο γεμίζει τη «Στέγη», αναζητώντας τα «χρώματα κι αρώματα» με τα οποία συνήθως τρέφεται (είναι κοντά και το σύμπλεγμα της μεταμεσονύχτιας «ευωχίας» του – μια δρασκελιά δρόμος από τη «Στέγη» μέχρι το «Caramella» και τα άλλα… «πολιτιστικά κέντρα»).

Κάποιοι λένε πως ό,τι και να κάνεις σ’ ένα έργο του Μπρεχτ, δεν μπορείς να διαστρέψεις το μήνυμά του. Διαφωνού-με εκατό τοις εκατό. Του μπρεχτικού θεάτρου, ειδικά αυτού της τελευταίας συγγραφικής περιόδου του μεγάλου γερμανού θεατράνθρωπου (επικό-διαλεκτικό θέατρο), στο οποίο ανήκει και «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», μπορείς να του αλλάξεις τα φώτα ακόμα κι αν «πεις» το κείμενο χωρίς καμιά περικοπή. Είναι ένα ιδιαίτερο είδος θεάτρου, που μέσω της «αποστασιοποίησης» απαιτεί την ανάδειξη του μύθου. Αν αυτό δεν γίνει, τότε ο μύθος ξεπέφτει σε παραμυθάκι που μόνο χάχανα μπορεί να προκαλέσει. Σ’ αυτό το τελευταίο, λοιπόν, η Ευαγγελάτου τα κατάφερε θαυμάσια. Μετατρέποντας τους χαρακτήρες σε καρτούν, προκαλούσε συχνά τα χάχανα των θεατών εκεί που θα ‘πρεπε να υπάρχει στοχασμός, προβληματισμός ερωτήματα. Αφαιρώντας τμήματα του έργου (στο όνομα δήθεν της εξοικονόμησης του χρόνου της παράστασης), με κορυφαία τη σκηνή της δίκης στο τέλος και το τραγούδι του όγδοου ελέφαντα, αντί για το οποίο ακούσαμε τον ηθοποιό να μας λέει ότι το αφαίρεσαν γιατί το έργο θα έκανε κοιλιά (άρα, κάτι περισσότερο από τον Μπρεχτ ξέρει για το θέατρο η Ευαγγελάτου!), εξαφάνισε βασικά συνδετικά στοιχεία του μύθου, έτσι που στο τέλος να μην υπάρχει όχι ο μπρεχτικός μύθος, αλλά ούτε καν μύθος. Εμειναν μόνο κάποιες σκόρπιες φράσεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά να ενοχλήσουν μπορούν το αστικό κοινό. Τέλος, για να μην υπάρξει καμιά περίπτωση να διασωθεί οτιδήποτε από τον μπρεχτικό μύθο, η Ευαγγελάτου γελοιοποίησε εντελώς το ρόλο του Σούι-Τα, μέσω του οποίου ο Μπρεχτ δείχνει πως η προσπάθεια της προστασίας του ατομικού συμφέροντος οδηγεί στη μετατροπή του ατόμου σε στυγνό καπιταλιστή.

Είναι γνωστό πως στη φετινή θεατρική Αθήνα ενέσκυψε… μπρεχτίτιδα. Από τις τέσσερις μεγαλοκαπιταλιστικές επιχειρήσεις παραγωγής θεάματος οι δύο ανέβασαν Μπρεχτ. Το ότι οι αίθουσές τους γεμίζουν, παρά το τσουχτερό εισιτήριο, δείχνει ότι πέτυχαν διάνα. Κατακρεούργησαν τον Μπρεχτ (γράψαμε πριν από λίγο καιρό και για την «Αγία Ιωάννα των σφαγείων») και τον πουλάνε στο αστικό κοινό, διευρύνοντας τους πελάτες τους και με κόσμο από το μη αστικό κοινό, ο οποίος όμως –χωρίς να φταίει ο ίδιος– δεν γνωρίζει τι πραγματικά είναι το μπρεχτικό θέατρο. Αν, ας πούμε, η παράσταση της Ευαγγελάτου ανέβαινε σε μια γερμανική ή αυστριακή σκηνή, θα παρακαλούσαν η ίδια και οι ηθοποιοί της να γλιτώσουν στο τέλος μόνο με τα γιούχα. Στην Ελλάδα, όμως, το κάθε κωλόπαιδο της μπουρζουαζίας θεωρεί πως μπορεί να αποπατεί ελεύθερα πάνω στο έργο του Μπρεχτ. Η Ευαγγελάτου, με την αναίδεια που χαρακτηρίζει κάθε «πορφυρογέννητο» που τα βρήκε όλα έτοιμα (ένα είδος Γιωργάκη Παπανδρέου και Κωστάκη Καραμανλή στο αστικό θέατρο), νομίζει πως μπορεί να αποπατήσει και επί της προσωπικότητας του Μπρεχτ.

Δεν έχει νομίζουμε νόημα, κατόπιν όλων αυτών, να κρίνουμε τους ηθοποιούς του έργου και την «εκρηκτική» πρωταγωνίστρια (έτσι τη χαρακτηρίζουν οι παραγωγοί στην ιστοσελίδα τους, στην οποία και η σκηνοθέτις χαρακτηρίζεται «ικανότατη και πολυτάλαντη» – Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε!). Υποθέτουμε ότι οι ηθοποιοί ακολούθησαν πιστά τις σκηνοθετικές εντολές, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να τους κρίνουμε υποκριτικά, γιατί αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Είναι, όμως, συνυπεύθυνοι για τον αήθη (μάλλον αλήτικο θα έπρεπε να τον χαρακτηρίσουμε) πρόλογο, του οποίου φέρονται ως συνσυγγραφείς μαζί με τη σκηνοθέτιδα. Ακόμα κι αν δεν προσέθεσαν ούτε λέξη, από τη στιγμή που δέχτηκαν να γραφεί ότι «η παράσταση ξεκινά με κείμενο γραμμένο από την Κατερίνα Ευαγγελάτου και τους ηθοποιούς», είναι συνυπεύθυνοι.

Τα επικά-διαλεκτικά έργα του Μπρεχτ είναι έργα πολυπρόσωπα και με ιδιαίτερες απαιτήσεις. Ισως είναι μια πρόκληση για μερικές από τις «εκτός των τειχών» θεατρικές ομάδες να συνενώσουν τις δυνάμεις τους και να επιχειρήσουν το ανέβασμα κάποιου απ’ αυτά τα έργα. Οσο κόπο κι αν τους πάρει, αξίζει να δώσουν μια απάντηση στο αστικό θέατρο που αρπάζει την ευκαιρία –ακριβώς επειδή παίζει χωρίς αντίπαλο– να μετατρέψει το μπρεχτικό θέατρο σε εύπεπτο θέαμα για το αστικό κοινό.

ΔΗΜ. ΝΑΤ.

Πηγή:Κόντρα

 

Μαξίμ Γκόργκυ: Μικροαστοί

Το κλασσικό έργο του Μαξίμ Γκόργκυ σε μια τηλεοπτική εκδοχή του 1982, από το “Θέατρο της Δευτέρας”

 

Η ΓΑΖΑ ΕΙΝΑΙ… Μαθήματα επιβίωσης

 

Μετά την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», η ομάδα Familia και η
Μάνια Παπαδημητρίου παρουσιάζουν την παράσταση «Η ΓΑΖΑ ΕΙΝΑΙ…Μαθήματα επιβίωσης».


Μια παραγωγή της ομάδας Νάμα που παρουσιάστηκε στο θέατρο «Επί Κολωνώ» με μεγάλη επιτυχία τους προηγούμενους μήνες και μεταφέρεται τώρα στο θέατρο «Κνωσός».
    Kάθε Σάββατο στις 18:00. Για 6 μόνο παραστάσεις από 3 Μαρτίου έως 7 Απριλίου 2012
    Πρωινές παραστάσεις για σχολεία.

Μερικά λόγια για το έργο:
Σε πρώτο επαγγελματικό ανέβασμα, μια παράσταση βασισμένη στους μονολόγους παιδιών 13 έως 17 ετών που έζησαν τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα, από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009. Μονόλογοι που απασχόλησαν καθηγητές και μαθητές σε πάνω από 40 χώρες και που στις 29 Νοεμβρίου 2010 παρουσιάστηκαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη από μαθητές όλων αυτών των χωρών, με σκοπό να δουν όσοι ορίζουν τις τύχες των λαών τι συμβαίνει στις ψυχές των παιδιών, όταν καταπατώνται όλα τα άρθρα των συνθηκών που αυτοί οι ίδιοι έχουν υπογράψει. Η παράσταση περιέχει σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό από την ιστορία της πολύπαθης Γάζας.

Μέσα σ’ ένα κλίμα οδύνης, οργής και ανησυχίας για τα δεινά που περιμένουν και τον Έλληνα πολίτη, πιστεύοντας ότι το θέατρο δεν είναι μόνο ένα όπλο συνειδητοποίησης και αντίστασης, αλλά και τρόπος για να ερευνήσει κανείς την αλήθεια, επιλέξαμε να ακούσουμε τις φωνές παιδιών που κάνουν θέατρο σε μία πολιορκημένη πόλη. Γιατί υπήρξαμε και εμείς κάποτε παιδιά και κάναμε θέατρο κάθε Μάρτιο, με θέμα την πολιορκία του δικού μας Μεσολογγίου. Πώς μπορούμε τώρα που κάτι τέτοιο γίνεται δίπλα μας να κάνουμε ότι δε συμβαίνει; Πώς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τους ανθρώπους  που υποφέρουν, όταν οι ίδιοι δεν είμαστε ικανοί ούτε να οργιστούμε αρκετά γι’ αυτό που τους συμβαίνει;


Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σκηνοθέτη και ακτιβιστή Juliano Mer-Khamis που δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 2011 στην παλαιστινιακή πόλη Jenin. Ο Juliano Mer-Khamis ίδρυσε στην Jenin το Freedom Theater, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.


Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και το Ashtar Theater  της Παλαιστίνης.

   Ακολουθεί ΔΤ για τη Στήλη Θεαμάτων και οι κριτικές της παράστασης        

Μετά την επιτυχημένη πορεία στο θέατρο Επί Κολωνώ, η παράσταση μεταφέρεται στο θέατρο Κνωσός για έξι παραστάσεις, κάθε Σάββατο στις 18:00, αλλά και για πρωινές παραστάσεις για σχολεία. Μια παράσταση βασισμένη στους μονολόγους παιδιών 13 έως 17 ετών που έζησαν τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση:    Ειρήνη Αμπουμόγλι, Αριστέα Βαβουγιού, Αντωνία Βασιλειάδου, Σίσυ Γρηγοριάδου, Τζένη Καραβίτη, Μαρία Καραμούτσιου, Μάρθα Κατσαρίδου, Ευάγγελος Μανιτάκης, Ευαγγελίου Μήτρου, Δάφνη Μουστακλίδου, Ιωάννα Τότσιου, Μαρία Τσιώνα.
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Σκηνικά: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Κοστούμια: Έφη Μουτσιανά
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Λανάρα
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέκος Αναστασίου
Video/Μουσική επιμέλεια: Μάτα Καστρησίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Τζάνη
Φωτογραφίες: Θάνος Χόνδρος


Παίζουν: Μάρω Αγρίτη, Γιώργος Γιαννακάκος, Αυγουστίνος Κούμουλος, Δανάη Παπουτσή, Δήμητρα Σύρου   
Ημέρα κ ώρα παραστάσεων: κάθε Σάββατο στις 18:00
Πρώτη παράσταση:     Σάββατο 3 Μαρτίου 2012
Τελευταία παράσταση: Σάββατο 7 Απριλίου 2012
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Γενική είσοδος: 10 €
Πού: Θέατρο Κνωσός, Πατησίων 195 & Κνωσού 11


Πληροφορίες σχετικά με τις πρωινές παραστάσεις για σχολεία:
Τηλέφωνα επικοινωνίας για προγραμματισμό πρωινών παραστάσεων: 6947 046 628, 6932 610 903
Email: familiatheater@gmail.com
Τιμή εισιτηρίου για τις πρωινές παραστάσεις: 6 € ανά μαθητή


Blog παράστασης: http://gazaissurvivallessons.blogspot.com/
Facebook fanpage: http://www.facebook.com/pages/Gaza-is-The-Gaza-Monologues/246634515379604


ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Μια παράσταςη που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Είναι από τις στιγμές που τα λόγια των παιδιών διδάσκουν. Που οι  απλές φράσεις λένε με δύναμη και αποφασιστικότητα αυτά που η πολιτική και η διπλωματία διστάζουν να ξεστομίσουν. Που γεννιέται η ελπίδα ότι τίποτα δεν έχει κριθεί… Οι εκθέσεις των παιδιών από τη Γάζα ουρλιάζουν για ελευθερία και δικαιοσύνη. Για Ειρήνη. Για τη Γάζα.[….] Γνώμη μου είναι ότι την παράσταση πρέπει να την δουν οι μαθητές  κάθε σχολείου –και όχι μόνο. Για να μάθουν τι γίνεται λίγα μίλια μακριά, στη Μεσόγειο, για να νιώσουν ότι αφού τα παιδιά της Γάζας συνεχίζουν να αγωνίζονται, μπορούν κι αυτά, εδώ, παντού… Και γιατί «οφείλουμε να αναπληρώσουμε το κενό που έχει αφήσει η κυβερνητική πολιτική. Χρειαζόμαστε να διαμορφώσουμε πολιτική των λαών.»
Μαρία Ψαρά – reportaging.blogspot


«Το εκπληκτικό υλικό αυτής της παράστασης μου έδωσε δύναμη. Μου έδειξε δρόμους. Έβαλε χρώμα στη ζωή μου. Μου χάρισε ήχους αισιοδοξίας. Οδήγησε τα βήματά μου ακόμη και σε ένα ταγκό. Αυτά τα παιδιά με τα κείμενά τους μου έδειξαν ότι για όλα υπάρχει λύση. Τα εμπόδια μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Όσο κι αν αυτά ακούγονται ρομαντικά και εκτός πραγματικότητας, εντούτοις δεν είναι. Με θέληση και σωστές επιλογές όλα μπορούν να διορθωθούν. Αυτά τα παιδιά από τη Γάζα μάς προσφέρουν με την εμπειρία τους μαθήματα επιβίωσης…»
Παναγιώτης Μήλας – Ναυτεμπορική


«Μερικοί από τους πιο αξιόλογους νέους ηθοποιούς και καλλιτέχνες ενώνονται σα γροθιά και υψώνουν την ελεύθερη φωνή τους, για να πουν μαζί με τα παιδιά της Παλαιστίνης: Stop the war. Stop the siege. Stop the occupation. Πιστεύω πως κανένας ελεύθερα σκεπτόμενος θεατής, ειδικά σήμερα, δεν πρέπει να παραλείψει από το πρόγραμμά του αυτή την παράσταση που φέρνει στο προσκήνιο τις θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες του πολιτισμού μας.»
Ειρήνη Αϊβαλιώτου – Catisart.gr


«Η συγκεκριμένη παράσταση σίγουρα αφυπνίζει και σίγουρα όχι για όσο κρατάει η βραδιά. Γεμάτη έντονες στιγμές φόρτισης να εναλλάσσονται  με χιούμορ, ηρεμεί και φουντώνει όπως η φωτιά ή όπως η θάλασσα. Άλλωστε για κάποιους, πέρα από αυτά που γνωρίζουμε, η Γάζα είναι θάλασσα…»
Μαρία Μανωλελή- duendemagazine.gr


«Είμαι σίγουρος ότι το θέατρο αυτό, σε συνδυασμό με το κατάλληλο εκπαιδευτικό υλικό που έχει παραχθεί, μπορεί να βοηθήσει τους μαθητές των ελληνικών σχολείων, που διαπιστώνουν και βιώνουν την βαθιά κρίση και την έκρυθμη κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας που όλος ο κόσμος βλέπει πια, να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο αλλά και να δώσουν τις μάχες τους γι’ αυτό, με οδηγό το θέατρο… Γιατί όχι μόνο η θάλασσα, κοινό σημείο αναφοράς δικό μας και των κατοίκων της Γάζας, αλλά και το θέατρο μας βοηθάει να ονειρευόμαστε.»
Σπύρος Πετρίτης, θεατρολόγος – spetrit.blogspot.com

 

Ευχαριστούμε την ομάδα Familia για την αποστολή του mail

 

Ο Μαρξ στο Σόχο

 

Albert Camus: Οι Δίκαιοι (θεατρικό)

“η ελυθερία είναι και αυτή κάτεργο, όσο κι ένας μονάχα άνθρωπος είναι δούλος πάνω στη γη”

Οι Δίκαιοι-καμυ-θεατρικο(function() { var scribd = document.createElement(“script”); scribd.type = “text/javascript”; scribd.async = true; scribd.src = “http://www.scribd.com/javascripts/embed_code/inject.js”; var s = document.getElementsByTagName(“script”)[0]; s.parentNode.insertBefore(scribd, s); })();