Του Ελευθεριακού
– Έκανες τη νηστεία σου για τη Μεγαλόχαρη;
-Πήγες στην εκκλησία τον Δεκαπενταύγουστο; Κοινώνησες;
Φίλησες το χέρι του παπά;
– Χαιρετήθηκες με τη γειτονιά για να δουν ότι ήσουν κι εσύ εκεί;
– Είδες όση τηλεόραση έπρεπε ή μήπως ξεχάστηκες λόγω καλοκαιρινής ραστώνης κι έχασες τη σειρά σου;
Μη φοβάσαι, σαν το ποδήλατο είναι, θα το ξαναβρείς.
Μήπως όμως τυχόν δεν παρακολούθησες το αγαπημένο σου τουρκικό σήριαλ και δυσκολευτείς;
– Ένιωσες ασφαλής που έχεις να πληρώσεις την εφορία σου και να βάλεις βενζίνη στο αμάξι σου;
– Κατηγόρησες όλους τους άλλους για ό,τι σου συμβαίνει χωρίς να αποδώσεις ούτε μια ευθύνη στον εαυτό σου;
– Υπερηφανεύτηκες αυτή την εβδομάδα για τα κατορθώματα του έθνους σου και των γαμάτων προγόνων σου;
– Έβρισες τους ξένους, που όταν εσύ έφτιαχνες “Παρθενώνες” αυτοί πιθήκιζαν πάνω στα δέντρα;
Τους “Δημοσίους” Υπαλλήλους;
– Έδωσες το ευρώ σου υπέρ πτωχών;
Υπέρ μεταναστών;
Υπέρ τσιγγάνων;
Υπέρ αναξιοπαθούντων γενικά;
Εντάξει είσαι… κέρδισες περίοπτη θέση στον Παράδεισο
– Διάβασες στην παραλία κανά βιβλίο για ιστορίες αγάπης ή συνομωσίας;
– Έβρισες αρκετά τους πολιτικούς;
– Είπες αρκετές φορές “Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται!
Τότε κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα τουλάχιστον”;
– Έκανες τη βόλτα σου στο Mall τις τελευταίες μέρες;
– Ρουφιάνεψες το συνάδελφό σου;
– Έγλειψες, έστω και λίγο, τον διευθυντή;
Ύμνησες το αφεντικό, που σου δίνει δουλειά και δε σε απολύει;
– Σου έλειψε καθόλου ο Τράγκας;
– Παρήγγειλες μήπως κανά βιβλίο του Λιακόπουλου ή έστω του Βελόπουλου για να μάθεις την πάσα αλήθεια, που όλοι οι άλλοι σου κρύβουν;
– Τελικά θα μάς σώσουν οι Νεφελίμ λόγω ιχώρ ή μήπως οι Ελ επειδή έτσι, μάς γουστάρουν;
– Μήπως είδες τον αείμνηστο Χριστόδουλο πρόσφατα στα όνειρά σου να μάχεται υπέρ βωμών και εστιών;
– Φθόνησες καθόλου τον κολλητό σου, που έχει ακόμα δουλειά;
– Ανέφερες καθόλου τώρα τελευταία τη φράση “Πίσω απ΄ όλα είναι οι Εβραίοι” ή “οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές”;
– Σκέφτηκες, έστω και μία φορά την τελευταία εβδομάδα ότι τα ξέρεις όλα;
– Ονειρεύτηκες εξοχικό και αμαξάρα τις τελευταίες μέρες;
– Πόσες φορές τελευταία σκέφτηκες καθισμένος στον καναπέ σου
“μα γιατί δεν κουνιέται κανείς; Εεεε, έτσι δεν αλλάζουν τα πράγματα”;
– Πόσες φορές τελευταία είπες “άσε μας ρε μαλάκα, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα”;
– Πότε είπες, τώρα κοντά, αραγμένος και πίνοντας ουζάκι “πρέπει να πάρουμε τα όπλα”;
– Πόσες φορές είπες τις τελευταίες μέρες τις φράσεις “η ομάδα μου”, “η εταιρία μου”, “η γυναίκα μου”, “ο άντρας μου’, “το παιδί μου”, “το σπίτι μου”;
– Πότε είπες τελευταία “έλα μωρέ, ποιος ασχολείται τώρα με την ποίηση και τη φιλοσοφία, δεν τις καταλαβαίνω!
Προτιμώ να δω καμιά ταινία”;
– Ποιά ήταν η τελευταία Κυριακή που αγόρασες
“Πρώτο Θέμα” ή “Real News”;
– Πότε ήταν η τελευταία φορά που έπιασες τον εαυτό σου να ξαναψάχνει απεγνωσμένα για έναν αρχηγό;
– Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες τη λέξη “Καπιταλισμός” και σκέφτηκες ότι πρέπει να ψάξεις να δεις τι σημαίνει, αλλά δε το έκανες;
Αν τυχόν είπες, είδες, σκέφτηκες κάτι από όλα αυτά, πρέπει να δεχτείς τα συγχαρητήριά μου: Είσαι ένας από εμάς,
τους Σωστούς Έλληνες, είσαι κι εσύ ό,τι περίμεναν οι άλλοι από ΄μας να είμαστε.
Να είσαι χαρούμενος που δεν τους στενοχωρείς.
Κι όχι μόνο είμαστε Έλληνες, αλλά Έλληνες με τη βούλα,
αυτό που λένε οι θολοκουκτουριάρηδες “Ελληναράς”.
Κόκκινος Τύπος 